You can find the english version below
Het nieuws blijft binnenkomen op de smartphones, dus we hebben allemaal iets meegekregen van het extreme weer van de afgelopen weken. Extreme hagel in Italië, extreme hitte in Spanje, extreme bosbranden op Rhodos, extreme regenval in Slovenië. Het is de eerste keer dat we in Europa in deze mate iets merken van klimaatverandering. Het is meer en ingrijpender dan anders. En het is niet alleen in Europa mis; de afgelaste jamboree in Zuid-Korea (extreme hitte), de bosbranden in Maui/ Hawaii (extreme droogte) zijn nog twee voorvallen waarover we lazen. Het is extreem, extremer extreemst. En dus komt het in het nieuws.
Waar mensen al veel langer last hebben van klimaatverandering is in Sub-Sahara Afrika. Dat komt niet in het nieuws. Dat hoort er toch een beetje bij inmiddels; honger, droogte, mislukte oogsten, watertekort. Dat alles leidt weer tot conflicten en moordpartijen, maar veel hoor je daar niet over. Het is wat Afrika kenmerkt, zo lijkt het. O ja, en coups. Zoals in Niger. Dat komt nog wel in het nieuws, want een coup is vrij extreem. Dat maken we niet iedere dag meer mee.
Het moet allemaal extreem zijn om nog indruk te maken. Dat mensen iedere dag in armoede leven, dat mensen iedere dag watertekort hebben, dat mensen iedere dag de toenemende hitte moeten trotseren om de oogst binnen te halen, dat zien we helemaal niet meer. Als er een ramp is luiden we de noodklok als sector. Dan luisteren mensen en ze doneren nog. En gelukkig maar. Maar over armoede, en dan met name het tegengaan daarvan, gaat het bijna niet meer. Of in ieder geval niet voldoende.
SDG 1 is Geen Armoede. Het tegengaan van armoede is een verhaal van de lange adem, van systeemveranderingen, van trage oplossingen, van gematigdheid, van een moeilijk en ingewikkeld verhaal. Dat vertellen kost veel tijd. En er wordt aan getwijfeld of mensen nog het geduld op kunnen brengen om dat nog te begrijpen. Als organisaties werken we toe naar verkiezingen en dan spreekt armoede alleen nog maar aan als het om Nederland gaat. Dus dat verhaal vertellen we wel indien mogelijk.
Ik geloof dat we het lef binnen onze sector moeten hebben om die ingewikkelde verhalen te vertellen. En erin te geloven dat die verhalen ertoe doen. Dat armoedebestrijding daadwerkelijk helpt en dat het ertoe doet om mensen in Nederland ervan bewust te maken dat het ook belangrijk is om op te komen voor mensen die leven in armoede buiten Nederland. En vooral dat extremiteiten niet de norm moeten worden waarop we beoordelen of een verhaal de moeite waard is om te vertellen. Volgens mij bepalen we uiteindelijk zelf wat we willen vertellen en als we dat vaak genoeg doen en consequent herhalen (en misschien tegen de publieke opinie ingaan), valt vanzelf het kwartje.
Ontwikkelingssamenwerking doet ertoe. Geloof erin!