You can find the english version below
Het nieuws blijft binnenkomen op de smartphones, dus we hebben allemaal iets meegekregen van het extreme weer van de afgelopen weken. Extreme hagel in Italië, extreme hitte in Spanje, extreme bosbranden op Rhodos, extreme regenval in Slovenië. Het is de eerste keer dat we in Europa in deze mate iets merken van klimaatverandering. Het is meer en ingrijpender dan anders. En het is niet alleen in Europa mis; de afgelaste jamboree in Zuid-Korea (extreme hitte), de bosbranden in Maui/ Hawaii (extreme droogte) zijn nog twee voorvallen waarover we lazen. Het is extreem, extremer extreemst. En dus komt het in het nieuws.
Waar mensen al veel langer last hebben van klimaatverandering is in Sub-Sahara Afrika. Dat komt niet in het nieuws. Dat hoort er toch een beetje bij inmiddels; honger, droogte, mislukte oogsten, watertekort. Dat alles leidt weer tot conflicten en moordpartijen, maar veel hoor je daar niet over. Het is wat Afrika kenmerkt, zo lijkt het. O ja, en coups. Zoals in Niger. Dat komt nog wel in het nieuws, want een coup is vrij extreem. Dat maken we niet iedere dag meer mee.
Het moet allemaal extreem zijn om nog indruk te maken. Dat mensen iedere dag in armoede leven, dat mensen iedere dag watertekort hebben, dat mensen iedere dag de toenemende hitte moeten trotseren om de oogst binnen te halen, dat zien we helemaal niet meer. Als er een ramp is luiden we de noodklok als sector. Dan luisteren mensen en ze doneren nog. En gelukkig maar. Maar over armoede, en dan met name het tegengaan daarvan, gaat het bijna niet meer. Of in ieder geval niet voldoende.
SDG 1 is Geen Armoede. Het tegengaan van armoede is een verhaal van de lange adem, van systeemveranderingen, van trage oplossingen, van gematigdheid, van een moeilijk en ingewikkeld verhaal. Dat vertellen kost veel tijd. En er wordt aan getwijfeld of mensen nog het geduld op kunnen brengen om dat nog te begrijpen. Als organisaties werken we toe naar verkiezingen en dan spreekt armoede alleen nog maar aan als het om Nederland gaat. Dus dat verhaal vertellen we wel indien mogelijk.
Ik geloof dat we het lef binnen onze sector moeten hebben om die ingewikkelde verhalen te vertellen. En erin te geloven dat die verhalen ertoe doen. Dat armoedebestrijding daadwerkelijk helpt en dat het ertoe doet om mensen in Nederland ervan bewust te maken dat het ook belangrijk is om op te komen voor mensen die leven in armoede buiten Nederland. En vooral dat extremiteiten niet de norm moeten worden waarop we beoordelen of een verhaal de moeite waard is om te vertellen. Volgens mij bepalen we uiteindelijk zelf wat we willen vertellen en als we dat vaak genoeg doen en consequent herhalen (en misschien tegen de publieke opinie ingaan), valt vanzelf het kwartje.
Ontwikkelingssamenwerking doet ertoe. Geloof erin!
English version
Extreme, more extreme, most extreme
The news keeps rolling in on smartphones, so we’ve all heard about something or the other about the extreme weather of the past few weeks. Extreme hail in Italy, extreme heat in Spain, extreme forest fires in Rhodes, extreme rainfall in Slovenia. For us in Europe, it is the first time that we are experiencing climate change to this extent. It is more intense and more drastic than usual. And it’s not just limited to Europe; the canceled jamboree in South Korea (extreme heat), the wildfires in Maui/Hawaii (extreme drought) are only two more events that we read about. It’s extreme, more extreme, most extreme. And so it’s in the news.
Where people have been suffering from climate change for much longer is in Sub-Saharan Africa. That does not get featured on the news. That’s part of daily business now; hunger, drought, crop failure, water shortage. All that in turn leads to conflict and killings, but you don’t hear much about that. It is what characterizes Africa, it seems. Oh yes, and coups. That will be on the news, because a coup is quite extreme. We don’t see that every day anymore.
It all has to be extreme to still make an impression. That people live in poverty every day, that people lack water every day, that people have to face the increasing heat every day to bring in the harvest, we don’t see that at all anymore. When there is a disaster we sound the alarm as a sector. Then people listen and they still donate. And thank goodness for that. But we hardly talk about poverty, especially how to combat it. Or at least not enough.
SDG 1 is No Poverty. Countering poverty is a story of the long haul, of systemic change, of slow solutions, of moderation, of a difficult and complicated story. Telling that story takes time. And there are doubts about whether people still have the patience to understand it. As organizations, we are working toward the elections and in that context poverty only speaks to us when it is poverty in the Netherlands. So we do tell that story if possible, but leave out the rest of the world.
I believe we have to have the guts within our sector to tell those complicated stories. And to believe that those stories matter. That fighting poverty actually helps and that it matters to make people in the Netherlands aware that it is also important to stand up for people living in poverty outside the Netherlands. And especially that extremes should not become the norm by which we judge whether a story is worth telling. In my opinion, we ultimately decide for ourselves what we want to say, and if we do it often enough and repeat it consistently (and perhaps go against public opinion), the penny will drop.
Development cooperation matters. Believe in it!