Arjen Lubach stak er op 16 september de draak mee. In een ander praatprogramma vertelde een gast aan tafel dat hij echt een asielcrisis ervaarde, want hij ziet het vier à vijf keer per dag op tv. Het gevoel wordt dus gecreëerd en mensen gaan daarin mee. In mijn lokale krant stond een ingezonden brief van iemand die zich ergerde aan al die asieljongeren die sinds kort bij ons in de gemeente worden opgevangen. Ze lopen in de supermarkt rond, kopen Red Bull, donuts en kijken de hele tijd op hun smartphone. Daar ergerde hij zich mateloos aan. Eeeeh…. Volgens mij is dit precies wat heel veel jongeren doen. Energydrinks en zoetigheid nuttigen, en via hun smartphones met elkaar communiceren. Asieljongeren zijn gewoon jongeren. Ze lopen rond, zijn vooral met zichzelf en elkaar bezig, en krijgen een opleiding zodat ze over een tijd in Nederland aan het werk kunnen. Dus als dit een voorbeeld van de ‘asielcrisis’ is, vind ík dat niet noemenswaardig.
Wat me vooral opvalt is door het steeds weer over een asielcrisis te hebben, het bon ton wordt om een niet bedreigende situatie wel zo te ervaren en dat vervolgens luidkeels te verkondigen. Voor een genuanceerd verhaal is bijna geen ruimte meer. Gelukkig hebben we nog steeds wetten en regelgeving, die het verhinderen dat op basis van gevoelens en extreme standpunten gezond en democratisch beleid gekaapt wordt.
Het dehumaniseren van asielzoekers en het onverschillig bekijken van mensen in het globale zuiden zijn verontrustende ontwikkelingen. In het Nederlandse debat valt op dat asielzoekers vaak als schuldigen worden aangewezen; voor de huizencrisis en de armoedecrisis. Ook de bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking creëren een beeld dat het niet uitmaakt dat het intrekken van financiering mensen in moeilijke omstandigheden zwaar treft. Mensen in het globale zuiden moeten de gevolgen van oorlog, honger, rampen, watertekorten zelf maar zien op te lossen. Daar hebben wij niets mee te maken en wat schieten wij daar nou mee op?
Ontwikkelingsorganisaties zijn dat niet vergeten. De actie die we afgelopen week zijn gestart met een groot aantal organisaties wil dat onderstrepen; Kamerleden en ambtenaren hebben een persoonlijke kaart ontvangen met daarop een boodschap van een mens, die met steun uit Nederland het verschil heeft kunnen maken voor diens omgeving ergens in Afrika, Azië of Latijns-Amerika. 250 kaarten, 250 resultaten, 250 mensen met een naam, een gezicht, een gezin en een betere toekomst dankzij steun uit Nederland. Dit alles in de strijd tegen dehumanisering van mensen, in wie we niet meteen onszelf zien als we naar ze kijken, maar die ondanks dat gewoon mens zijn. En die willen wat wij willen; leven in waardigheid, in welvaart en in vrede, waar dan ook ter wereld. Het uitroepen van een asielcrisis en het drastisch bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking zijn daarom kortzichtig, onmenselijk én gevaarlijk voor de democratie. We mogen dit niet normaal gaan vinden. Laten we het genuanceerde verhaal blijven vertellen. Het is hard nodig!