Internationale solidariteit is harder nodig dan ooit, maar de huidige politiek lijkt het niet te (willen) zien
De doorrekening van de partijprogramma’s door het CPB liet zien dat de VVD bijna het hele budget voor Ontwikkelingssamenwerking wil schrappen. Dit vind ik een zeer populistisch statement en VVD-onwaardig. Toen ik het las stond ik echt perplex. Het is dus makkelijk stemmen scoren als je je tegen investeringen in de armste landen ter wereld uitspreekt, blijkt maar weer. Althans, dat is waar de spin doctors van Dilan Yeşilgöz op in lijken zetten. En waar binnen de VVD niemand hardop tegenin gaat.
Tijdens het verkiezingsdebat ‘Nederland in de Wereld’ van afgelopen donderdag, dat door verschillende maatschappelijke organisaties waaronder Partos werd georganiseerd, werd VVD’er Ruben Brekelmans hierop uiteraard bevraagd. Hij praatte er omheen en had het over het belang van handelsinvesteringen en van noodhulp. In de plannen van de VVD blijft dat buiten schot. Maar dat is niet genoeg. De lange termijn samenwerking is ontzettend belangrijk. Het investeren in relaties met landen in het globale zuiden is geopolitiek van belang. En het gevoel van internationale solidariteit waarborgen in een samenleving als Nederland is ook ongelooflijk belangrijk. Door dit soort statements te doen, gebeurt dat niet en bereik je het tegenovergestelde.
Schrappen Ontwikkelingssamenwerking als wisselgeld
Wat we in de wandelgangen horen, is dat dit stevige standpunt van de VVD wisselgeld is voor bij mogelijke coalitieonderhandelingen na de verkiezingen. De soep zou niet zo heet gegeten worden als hij wordt opgediend in dat geval. Mocht dat waar zijn, dan zijn we daar uiteraard blij mee voor wat betreft de programma’s en de lange termijngaranties aan partners. Maar we hebben er ook iets mee verloren, namelijk dat je trots mag zijn op investeringen die je doet buiten je land omdat je gelooft in democratische principes, rechtvaardigheid en vrede. Dat mag toch geen wisselgeld zijn?
Verdeeldheid in plaats van verbinding
En zo kom ik vanzelf op het twee punt, want waar het op het podium na de Klimaatmars over Klimaatrechtvaardigheid en over verbinding had moeten gaan, ging het al heel snel over Gaza, ontstond er chaos op het podium, het publiek kwam met andere verwachtingen en haakte al snel af. De roep om samen voor het klimaat te strijden werd bijna niet meer gehoord (letterlijk). Dat kan toch niet de bedoeling geweest zijn.
Op de Klimaatmars kwamen om en nabij de 85.000 mensen af, die zich allemaal vanuit hun eigen perspectief zorgen maken over het klimaat en over rechtvaardigheid. Het was de grootste mars voor het klimaat in Nederland ooit. Al die mensen willen gehoord worden door de politiek. Zij maken zich zorgen en roepen op: doe iets aan grootvervuilers, aan fossiele subsidies, werk aan mondiaal klimaatbeleid, zorg voor een betere toekomst voor de volgende generaties. Er waren verschillende blokken, onder meer met vrolijke feministen, bevlogen agro-boeren en fanatieke veganisten, enzovoort. In de mars liep ook een blok pro-Palestina demonstranten mee. Daar kun je van alles van vinden, maar het ging ook om rechtvaardigheid die dag en demonstreren mag. Het zonnetje scheen, de sfeer was goed, we waren eensgezindheid. Tot op het Museumplein.
Kies voor een ander Klimaat! Kies voor Rechtvaardigheid!
Ik heb het programma teruggekeken. Het was een rare potpourri van gebeurtenissen, die alles bij elkaar nog het meest leken op een slechte film. Wat vooral duidelijk werd, is dat het negeren van sentimenten in de samenleving rondom een internationaal gevoelig onderwerp door de politiek in Nederland, uitmondt in dit soort uitingen en boosheid. Het lijkt wel alsof onze volksvertegenwoordigers niet beseffen wat er speelt. De politiek is zo gefocust op Nederland eerst, Nederland als tweede en vooruit Nederland als derde dat de ogen gesloten lijken voor wat er over de grenzen gebeurt aan catastrofes, en Gaza is er daar (maar) één van.
Zonder internationale solidariteit en rechtvaardigheid gaat het niets worden met de toekomst van onze planeet. Dat was de belangrijke boodschap van de klimaatmars. Ofwel: “No peace, no justice!”, zoals de wanhopige presentatoren op het podium na de Klimaatmars schreeuwden om het publiek weer gemotiveerd te krijgen tot luisteren na alle commotie. Ik heb het gehoord, hoor. Ik geloof er heilig in. En zolang Dilan dit niet inziet, en dat idee krijg ik niet na de VVD-statements van afgelopen week, staat zij zeker niet aan mijn kant.
Kies voor een ander Klimaat! Kies voor Rechtvaardigheid!
Kies voor Vrede!